თამუნია წერეთელს
შენ აქ რა გინდა, მაგრამ ყოველთვის მომაგონდები ამ ანანურთან. შავი არაგვი თეთრ არაგვს ერთვის, ჩვენი გათიშვა კი ყველას სურდა.
არც კი გიცნობდი, არც კი მენახე, ისე გხატავდი თამარს ვრუბელი. ხარ დანგრეული შენ "მოდი-ნახე”, ფეხმოტეხილი შენ ხარ ღრუბელი.
ისე ნაზია ეს მოგონება, როგორც დემონის ფრთების შეხება, სჯობს გაიხარონ სხვა გოგოებმა, მოიბან შენი ირმის ფეხები.
დე! გაიხარონ იმათ მგოსნებმაც, მათი ცხოვრება ხვალე იწყება, ჩვენ მგლოვიარე, მწუხარ ოცნებას დაფარავს მიწა და დავიწყება.
დარჩენილი ვარ ქვებზე კალმახი და ახეული მაქვს ლაყუჩები, შემართულია ფეხზე ჩახმახი და უსიკვდილოდ ვერ გადავრჩები.
ასე კვდებოდა ალბათ ათასი და მოწმედ ჰყავდათ ეს ანანური ეს არის ჩემი მგოსნობის ფასი და თვითმკვლელობის იავნანური.
1927
|