დრო რომ გადათვლის ჩვენს გაფლანგულ ცხოვრების წამებს,
გაგახსენდება რომ ოდესღაც სახელი გერქვა.
გერქვა ცხოვრება, გერქვა სუნთქვა და გერქვა ფიქრი
მისი სიზმრებით რომ დაიწყო ამ გულმა ფეთქვა.
გაგახსენდება რომ ვიყავი კედლის სურათი,
ოთახის ჰაერი, შენი ფილტვები და მათი სუნთქვა,
სავარცხლის ნაზი მოფერება შენს თმაში დილით
და არა ერთი მშრალი სიტყვა ან მწირი გულქვა.
ვიყავი ყველგან, სადაც გული გადაგკარგავდა,
სადაც ოცნებას გაჰყვებოდი სიზმრებში ჩუმად,
შენს თბილ ღიმილში, შენს თვალებში და ხმაში როცა
სხვაგან წასული მიირთმევდი ჩემს გრძნობებს უმად.
ვიყავი დღისით სულ თანმდევი ფეხებთან ჩრდილი,
ღამის ნათება შენს ოთახში მავალი ქურდად,
ყოველღიური მოწყურება და წყლისთვის ჭიქა,
ვიყავი საბნად, ვიყავი ჩანთად, ვიყავი ქუდად.
თუმცა ტყუილად ავიჩემე სიტყვა ‘ვიყავი’,
ახლა ვიქეცი იმაზე მეტი რაც იყო მუჭად,
რაც იყო სხვისი, რაც იყო სხვისი, რაც იყო სხვისი,
ახლა ვიქეცი მე შენს სახლთან გამავალ ქუჩად.
ავტორი: გიორგი ბოგველი
| 
