ვარ უცხო ვინმე ყარიბი, ამა სიტყვითა მხმობელი, ამა მუხთლისა სოფლისა მაგინებელი, მგმობელი: მონა ვარ მისი მუდამ ჟამ და მისი შემამკობელი, - იგია ჩემი ხელმწიფე და ჩემი დამადნობელი!
ფუცავ, მე არვინ მიხილავს, რომ არს შვენებით ანაო! მთვარესა ეზრახებოდა: „შენ ვერ ხარ ჩემისთანაო!" ვარსკვლავნი მუდამ სამონოდ გარს უდგენ თანის-თანაო. მხილველნო, დამემოწმენით: კარგი ყოფილა განაო?
ცნობა მიმიღო და გული, სევდით შემზღუდა ანამან; კვლავ მომკლა მისმან ციალმან და წელთა მიმოტანამან; კოკობსა ვარდსა ნარგიზმან აპკურა ცრემლი, ანამა. ჯობს, რომ არ ყვანდეს მიჯნური, ან მოკლას ამისთანა მან!
იაგუნდი მოცინარობს: „მარგალიტნო, მიახელთო!" სათის ტბიდგან ისარს ისვრის: ვინ გაუვლის ახლოს ველთო? დალახვრავს და მძიმედ დაჰკოდს, ველს განაბნევ დია ხელთო! ნეტართაო ქონდეს ეს გზად; უვიცადი გიახელთო.
მიმიღო ცნობა, - არ ძალმიძს მკობა, - ჩემმა ხელმქმნელმან, ლამაზმან ამან! შემოსა ხელი, ითნო სახელი მისმან მგვანემან პაწაწანამან; ალხინა გული, წყლულ-დადაგული, წყალობიანმან მისმან შანამან. თქმულია ძველად: „ვინც იყო ხელად, ატრფე და მოგკლას ამისთანამან!"
ხელმწიფევ, გული შენთან-ა ბმული, წყალობიანად მომცემო შვების! ნაზად ვინ ირთვი, პირი მიირთვი სიკვდიდმდე მტკიცე შენთა ნახლების! თუმცა [რა] გცოდე, ვიყო შემცოდე, შენგან წყალობით ნუ მელხინების! გიმუხთლო, ესე ვიყოცა მკვნესე, შენგანცა კიდე ვიყო-ცა სხვების!
|