და თუ წამი, დაგებადა შენ წამებად,
დრო გიშველის, გადაგაქცევს წამწამებად!
მე სუნთქვით გგრძნობ!
ხელით ვერა.
გულით გხედავ,-
თვალით ვერა.
შენთვის სული შთამებერა
მომინდა და,-
ვერ შევძელი,
უცებ, ქარმა დაუბერა.
შენი ბაღის,- ჩემი ხილი.
ჩემი მძივის,- შენი ასხმა,
შენს სიზმარში,- ჩემი ძილი
და ფიქრების ისევ თავსხმა.
ჩემი წიგნის,- შენი გმირი.
შენი გემის,- ჩემი ღუზა.
ჩემი პალტოს,- შენი ღილი,
ისევ მსუსხავს, ეს მედუზა.
შენი თვალის,- ჩემი თვლემა.
ორი წინდა,- ისიც მწვანე.
ჩვენს გარშემო მთელი სივრცე,
ყაყაჩოსფრად გავამწვანე!
ჩემი სახლის,- შენი კარი.
შენი გულის,- ჩემი ფეთქვა.
ჩემი ხმა და შენი ქნარი
და,- ნუშების აფეთქება.
ჩემი ბაგის,- შენი კოცნა.
შენი ლექსის,- ჩემი სტროფი.
ჩემი ღვინის,- შენი ბოცა,
ზღვარზე ვდგევარ,- კატასტროფის.
ჩემი კაბის ჭრელი ბოლო.
შენი ფრთების,- ჩემი ფრენა.
ტალღებაკაპიწებული
ზღვის ნაპირზე, -აღმაფრენა.
შენი ნაკვთის,- ჩემი კრთომა.
თევზი ჩემი,- შენი ბადე.
თაფლისფერი თვალებიდან
ცრემლისფერად დაგებადე.
შენი ეზოს,- ჩემი ღობე.
თიხის თასი,- გრძნობით სავსე.
… და ჩემს სიმზე,- შენი თითი!
ყველა ნოტი გრძნობით მავსებს.
ჩვენი სახლი. სახლზე კიბე.
კიბეზე ვთვლით ღამე ფიქრებს.
უსარგებლო ფოსტის ყუთი,-
ცარიელი, ხან კი სავსე.
ჩვენს ეზოში ღიმილს ვუვლი
და წყალს ვუსხავ,- ყოველ ღამე,
რომ არასდროს არ დაჭკნეს და
არასოდეს, გადახუნდეს.
არცერთ კუთხეს არ ამშვენებს
ჭრელაჭრულა სურათები.
არ მჭირდება!
მე ისედაც,-
შენ თვალებით გიმახსოვრებ!
ანკარა წყლის ერთი პეშვი.
მოწყვეტილი იის ფასად
შეგროვილი,-
ერთი გროში.
დამსხვრეული ბროლის ქოში.
ჩვენს კარებზე დიდი აბრა,-
"ფრთხილად ღამე დამეღვარა”!
.
ანი მატისი
| 
