როცა წაგიყვანს ველური ჟამი,
რომ არ დაგრჩება არც ერთი წამი,
დასრულდება თვით დაუსაბამო,
რას დაუტოვებ შენ ამ სამყაროს?!
როცა სხეულზე ცივ ხელებს იგრძნობ,
შენს თავს აქ მყოფში რომ ვეღარ იცნობ,
იფიქრე, ვიღას გაახსენდები?!
დაინგრევი და არ აშენდები…
რომ იკივლებ და ხმა არ იქნება,
როცა იგრძნობ, რომ სხივი გიქრება,
დაფიქრდი მაშინ, თურმე რა განდეს,
ნდობის შედეგი რომ უნდა ჩანდეს…
რომ დაბრუნდები აბსტრაქციაში,
აღარ იქნები ამათ სიაში,
ჩახედე შენს გულს, იქ რას ინახავ…
მერე შენს ვალებსაც დანახავ…
როცა ნიავი ჩამოიქროლებს
და ვეღარ იგრძნობ, უნდა იცოდე,
აქ შენნაირი არვინ ყოფილა,
ეგ სილამაზე ღმერთმა მოგფინა,
ღმერთმა მოგიძღვნა შენ ეგ ფიქრები
და თუკი შენ აქ ,,ვინმე” იქნები,
რომ შეგქმნა, შეძლებ ღმერთს არ ანანო,
აღარ გექნება ვალი სამყაროს…
| 
